Hürriyet gazetesi, Irak'taki El Kaide adına internette yayınlanan "Şu sevindirici haberi vermek isteriz ki, mücahidimiz Şeyh Zarkavi şehit oldu" şeklindeki açıklamaya çok şaşırdı ve habere "El Kaide bile sevindi" başlığını attı. Şehit kavramının bu kadar içselleşmiş olduğu Türkiye'de bile, eğer çok etkili bir gazete böyle bir başlık atabiliyorsa, durum tahminlerin de çok ötesinde vahim demektir. Çünkü Batı'nın muazzam teknik imkanlarına karşı El Kaide ve benzen yapıların ayakta kalabilmesinin, hatta meydan okuyabilmesinin özünde şehitlik anlayışı yatıyor. (İran asıllı Fransız araştırmacı Farhad Khosrokhavar'ın, yakında Türkçe de yayınlanan "Allah'ın Yeni Şehitleri" kitabı, şehadet kavramının tarihsel serüveni hakkında çok önemli bilgiler sunuyor.) Örneğin 11 Eylül'ün ardından bir El Kaide sözcüsü, "sizin çocuklarınız ölmemek için ellerinden geleni yapıyor, bizimkilerse şehit olabilmek için yarışıyor" diye Batılılarla dalga geçmişti.

İkiz kardeşlerin yarışı

İşte bu "şehadet yarışı"na Türkiye'den çarpıcı bir örnek: Osman Öztürk 4 Haziran 1997'de Keşmir'e gitti. Osman, nüfusun büyük çoğunluğu Müslüman olan Jammu Keşmir (Esir Keşmir)'in Azad Keşmir (Özgür Keşmir)'e bağlanması için mücadele eden Hizb-ül Mücahidin örgütünün saflarında Hindistan ordusuna karşı savaştı. 37 gün sonra, yani 11 Temmuz 1997'de burada hayatını kaybetti. Osman Afganistan'daki kamp sırasında gördüğü bir rüyayı arkadaşlarına şöyle anlatmıştı: "Kardeşim İsmail'le bir koşu parkurunda yarış ediyorduk. Ben ne kadar hızlı koşarsam koşayım, İsmail yavaş yavaş koşmasına rağmen hep benden önde gidiyordu. Neticede İsmail yarışı tamamladı ve bana dönüp şöyle bağırdı: Osman acele et seni bekliyorum." Osman ile İsmail ikizdi, aralarındaki yarış "şehadet" yarışıydı ve gerçekten İsmail önce davranmış; 21 Aralık 1996 tarihinde Etiyopya'dan ayrılmak isteyen Müslümanlarla birlikte savaştığı Ogadin'de ipi göğüslemişti.

Psikolojik savaş

Batılılar uzun süredir, Müslümanlar'daki bu şehadet olgusunu anlamaya çalışıyor, ama epey zorlanıyorlar. Kavrayanlar da, gençlerdeki "şehadet" potansiyelini nasıl geçersiz kılabileceklerini bilemiyorlar. Sonuçta ortaya, psikolojik savaş uzmanlarının geliştirdiği, kısa vadeli "çözüm"ler çıkıyor. Öncelikle, zaten radikal İslamcı safları seçmiş olanları hedefliyor, bu kişileri fanatik, psikopat veya sosyopat olarak göstermeye çalışıyorlar. Onların aslında dindışı bir hayat sürdükleri veya sürmek istedikleri yolunda haberler (içki, pornografi, seksi iç çamaşırları vb.) bulup ya da üretip, bunları pompalıyorlar.

Katılan herkesin her an "gönüllü ölüm"e hazır olması gerektiği için, bu tür örgütlerin içine ajan sokabilmek de imkansız gibi. Bunun yerine militanların yakın çevrelerini kolaylıkla satın alabildikleri intibaı yayıyorlar. Son olarak, Ebu Musab el Zarkavi olayında olduğu gibi, kıstırdıklarını ibret olsun diye acımasızca infaz ediyor, yakaladıklarına da her türlü insanlık dışı muameleyi reva görüyorlar.

Şehit mi cellat mı?

Bu tür propagandalar esas olarak radikal İslamcılığa zaten karşı olan çevreler tarafından benimsenirken, ona eğilimli olan kesimlerde tam tersi etkiler de yaratabiliyor. Çünkü El Kaide vb. yapılara sempatiyle bakanlar, bu tür haberlerin kaynaklarına öteden beri güvenmiyorlar. Güvendikleri kaynaklar da kendilerine bunların tam tersi şeyler anlatıyor.

Özetle, Türkiye'de altı gazetenin Zarkavi konusunda "Celladın Sonu" manşetini atması bir şeyse, Vakit'in Zarkavi'yi "şehit" olarak yüceltmesi çok şeydir.